Ik ken weinig mensen die niet op de één of andere manier hun stempel willen drukken op deze wereld. Een voetspoor willen achterlaten. Een bewijs dat ze écht geleefd hebben, een bewijs van hun bestaan.
Tijdens de training gisteren kwam ik erachter dat mijn stempel-plicht volbracht is.
Het was een typische "donderdagtraining" waarbij we een rustige duurloop doen, met korte sprintjes van een 50-tal meter. Maar deze keer was het ietwat gecompliceerder: de eerste ronde moesten we 30 meter en 50 meter (in baan 1), de tweede ronde 30 en 100 (in baan 2) en de derde ronde niets (in baan 3).
We stonden aan de startlijn toen Egwin - voor de zekerheid - toch nog maar eens vroeg waar we ook alweer moesten versnellen.
"Aan de gele potjes versnellen en aan de blauwe potjes vertragen," zei mijn trainer met een zweem van een grijns die hij probeerde te onderdrukken.
Ik moest lachen.
"Voor onze autisten" voegde mijn trainer er dan ook nog lachend aan toe.
Kijk, ik heb 14 jaar bij ABES getraind. Heb er gelachen en gehuild, fantastische dingen meegemaakt. Toen ik wegging was mijn enige voetafruk het bord met clubrecords dat achterbleef. Records die vandaag, morgen, of over 50 jaar wellicht verbroken worden.
Ik zit nu 3 jaar bij AVKA. En die potjes regeling? Die komt van mij. Omdat ik die typische donderdagtrainingen nooit kon onthouden.
Dat hij naast de "autist" aan de startlijn stond, wist Egwin niet.
Misschien zijn dat wel de leukste stempels: gewoonten die ondertussen zo normaal zijn, dat niemand ze nog in twijfel trekt. Niemand weet hoe die gewoonte ontstond. Maar ik wel. Dus blijft het een inside joke tussen Geert en mij. Het fleurt in elk geval de donderdagtraining op, potje (geel) voor potje (blauw).
Comments