"En, de wedstrijd van zondag al verteerd?" vroeg Wannes me gisteren op training. Ik wist dat hij niet op mijn benen doelde -mijn recuperatie is legendarisch (vind ik)- maar dat ding zo'n meter hoger: mijn hoofd. En misschien ook wel mijn hart. Waar voel je teleurstelling het meest?
Ik kan niet zeggen dat ik zondag slecht vond. Qua conditie en wedstrijdniveau is 2020 zeker goed ingezet. Maar content? Nee, content ben ik niet. Als je 6 kilometer aan kop hangt en je in de laatste 400m alsnog die titel verliest... wie is er dan content?
Ondertussen heb ik het allemaal een plaats gegeven. Ik heb twee troostende gedachten: ten eerste, voor zover ik kan terugvinden (tem 2008) heeft geen enkele vrouwelijke atlete in Antwerpen ooit de crosstitel kunnen verlengen. Dus misschien was het gewoon "de vloek van Antwerpen"?
En ten tweede: de winnares is tenminste wel een toffe madam.
En toch ben ik Wannes dankbaar voor zijn vraag. Omdat hij niet vroeg "En, zijt ge content?". Maar misschien is dat iets wat enkel atleten begrijpen...
Комментарии